Nacido aquí al lado (13 de octubre de 1916 – 18 de diciembre de1999).
Kristau eta pakezale porrokatua izan zen beti. Ordulari gabe ibili ohi zen, baina zer ordu zen zekiela.
1950 urtean Maria Teresa Etxarrirekin ezkondu zen, eta bi urte beranduago Marian Matxain bere alaba jaio zen;
13 de octubre 1977 Bere ¡loba bixkiak jaio ziren: Iñigo eta Jon Alberdi
Hamabi urte zituela, Munton arrantzale koadrila batek merienda jokatu zuen toka jokoan. Lau gizon beste lau gizonen aurka.
Lehenengo toka txapelketa ere hamabost urterekin irabazi zuen, Herreran.
Hemeretzi urte zituela, 1936 Gerra Zibil has¡ eta Frankoren aurka boluntario joan zen.
Tokan jarraitu zuen; batez ere, herriz herri ibili ohi zen, herriko festetan sari ugari irabaziz. Bola mundua ere gustatu eta piskanaka hartan has¡ zen. Lehen bola lehiaketara hogei ta zortzi urterekin aurkeztu zen.
Handik aurrera, ¡non diren txapelketa guziak irabazi zituen, bai tokan eta bai bolan
Medía alrededor de 1.75 m. El yerno, Angel Alberdi, dice que su trabajo con los molde de baldosas, que pesaban mucho, le hicieron desarrollar los brazos. Se sacaba las perras en Munto, con su habilidad y sus apuestas.
En Munto se juntaba no solo el mundo rural, sino la gente de la ciudad, de Añorga…
Matxain jugador de los bolos y la toka. Con 75 años quedó campeón de Gipuzkoa en esta segunda modalidad.
Autor de bertsos escritos o “bertso-paperak”.
Bertsotarako grina txikitatik izan arren, 1960ko hamarkadan has¡ zen bertso jartzen. 1963 urtean, Donostiako ostatu batean, ilunabarreko hamarrak aldean, Matxain bi lagunekin elkartu zen; haietako bat, bertsolaria.
Comenzó en esta actividad bastante tarde, en 1965. Realizó una apuesta con un amigo a que mandaba unos bertsos al certamen de la Euskaltzaindia. Los envió y ese año de 1965 logró el segundo premio. A partir de entonces ganó muchos certámenes de esta modalidad literaria. Ese mismo año de 1965 ganó el Xenpelar de Errenteria (Gipuzkoa). Volvió a hacerse con el Xenpelar en 1967 con un trabajo sobre el guerrillero Che Guevara. Fue homenajeado en el Bertsolari Eguna (Día del Bertsolari) de San Sebastián de 1994.
Bertsolari hori has¡ zitzaion puntuak jartzen; eta Manuelek ondo edo gaizki, baina beti erantzun zion. Egun hartan bapo baitzegoen, txuleta ederra janda, eta zergatik ukatu? Litroko bot¡la bat ardo edanda.
En 2002, el padre Antonio Zavala editó una recopilación de sus bertsos: Uste gabean (Sendoa).
Camusen Izurria nobelan bada pertsonaia bat, Joseph Grand, bigarren mailakoa izan arren gogoan iltzatuta gelditzen den horietakoa. Udaletxeko langilea da, zerrendak osatzen ditu egunean zehar izurriz hil direnen izenekin, eta, inork agindu gabe, hil zorian daudenak kontsolatzen ditu sobratzen zaizkion lan-orduetan. Gauez, aldiz, orduak ematen ditu idazten, bere obsesioa asetzen. Kontatu nahi duenak ez du zerikusirik Oran hiriak bizi duen tragediarekin, eta hasiera biribil baten bila dabil («Maiatzeko goiz eder batean, amazona dotore bat zebilen, behor alazan bikain baten gainean, Boulogneko Basoko etorbide loreztatuetan barrena»), baina eder, dotore, bikain edo loreztatu ez zaizkio adjektibo egokienak iruditzen, estiloa eta tonua ere ez dira nahi lukeen bezain finak. Zuzentzen eta zuzentzen segitzen du lehendabiziko esaldia —oso luzea du egin dizkion aldaketen zerrenda—, harik eta izurriteak bera ere kolpatzen duen arte.
Hori duk helburuak garbi izaitea. Nork ez luke halako kiderik nahi aldamenean? Egon bizkor.
Joan den larunbatean bizi izan genuena ez dago diruarekin pagatzerik