Olentzero joan zaigu…
mendira lanera,
intentzioarekin
ikatz egitera.
Horrela gertatu zen duela urtebete. Horrela iragartzen da
Kondairak dioenez, jai egun batean, neguko solstizioa eta bertako jentilak Aralarko Matxabaleta belardian dantzan ari zirenean, hodei bat hurbildu zen bertara eguzkia estaltzera iritsi arte. Aralarren, Jentillarri izenarekin ezagutzen da oraindik ere gertakarien kokalekua.
Badirudi Oletzero handik datorrela, baina aurten ere ez da aurrez aurre iritsiko. Ez da harriduraz eta alaitasunez hartuko, eta ez da festa polit bat antolatuko.
Bigarren aldia da urte askotan Olentzero ez dela auzotik ateratzen bere gurdian edo ibilian. Oraingo honetan Aieteko neskek ez dute aurpegia kliskatuta, txapela jantzita eta pipa ahoan, pertsonaia zahar eta atseginaren antzezpen gisa, eramango. Ez da segiziorik egongo, ez parihuelak eramateko txandarik, ez bolserorik, ez dohainik, ez Gabonetako kantarik, ez txisturik, ez danbolinik, ez trikitixarik, ez panderorik.
Gauza horiek guztiak iraganeko olentzeroen oroimenean eta gure bihotzean eramango ditugu. Olentzero izango da gure aterpea bi urterako doan eta indar guztiekin desiratzen dugun izurri baten aurka, lehenbailehen buka dadin erantzukizun amaigabea hartuz, guztion onerako; txertoa hartzen dutenak eta ez dutenak, atorratzaileak eta pertsona formalak
Baina gutunak idatzita edo elkarri idatzita daude -Aieten gaztetxoek asteak daramatzate zer eskatuko dioten pentsatzen- eta Olentzerok ahal duena egingo du opariak etxe bakoitzera iristeko. Ikazkina izaki magikoa da. Birusek ez diote eraso egiten.
Olentzerok eta Mari Domingik ilusioa eta ¿koroa birusak? banatu dituzte Donostiako kaleetan